Proof of love

เนื้อเรื่อง

“เราเลิกกันเถอะ...” นี่คือคำพุดเดียวที่เธอบอกกับผม [เริ่มมาผู้อ่านคงตกใจ =O= มาถึงก็บอกเลิกกันเลย อารมณ์ประมาณว่า ภาค 1 รักกัน ภาค 2 เลิกกัน = =*]

“ทำไมหล่ะ...เค้าไม่ดีตรงไหน”เสียงชายหนุ่มเริ่มอ่อนลง

เขาได้แต่ถามกับตัวเองในใจ เมื่อคนรักของเขาที่คบกานมานานแสนนาน มาบอกเลิกแบบ ไม่รุ้สาเหตุ อึ้ง ทึ่ง เสียว [อันหลังเริ่มไม่ใช่ = =*]

ตรุ๊ดๆ...ตรุ๊ดๆ...[สาบานว่านี่เสียงโทรศัพท์เข้า]

“โหล...ว่าไง หมี”น้ำเสียงของเขาดุเศร้าสร้อย

“เป็นไงบ้างวะ ธันวา” เสียงปลายสายถามด้วยความกังวล [ละมั้ง]

“มันจบแล้วเว้ย TT^TT กุจะทำไงต่อดีวะ”น้ำใสๆเริ่มรินออกมาจากตาของเขา

“คิดไรมากวะเพื่อนหาใหม่ดิง่ายจะตาย”

“ก็กูรักเขามาก กูลืมเขาไมได้หรอก”

“งั้นมึงก็พิสูจน์ให้เขาเห็นสิวะ ว่ามึงรักเขาขนาดไหน!!”

พระเจ้าตั้งแต่รู้จักกันมาไอหมีมันพุดมีสาระก็วันนี้ เริ่มจะหาข้อดีจากมันได้ละ

“ตอนแรกมึงก็เป็นเพื่อนเขามาก่อนนี่ ตอนนี้เป็นเพื่อนเขาอีกที ก็จีบใหม่ดิวะ”

O-o วันนี้เป็นอะไร ไอหมีมันพูดอะไรก็คมไปหมด มันกินอะไรผิดรึเปล่า?

“แค่นี้ก่อน กูไปเที่ยวกับว่าที่ภรรยากูละ โชคดีเว้ยธันวา”

แกร๊ง แล้วสายก็ตัดไป เหมือนเพียงเราตัวคนเดียว แล้วใครจะฟังเราระบายหล่ะ T^T

บางทีก้อยากระบายความเศร้ากับใครซักคน เกบไว้อึดอัด อ๊ากกกกก จากนี้จะเป็นยังไงต่อไป เธอยังจะคุยกับผมอยู่ไหม เรายังเป็นเพื่อนกันอยู่ไหม เธอจะหนีหายไปจากผมเลยไหม อ๊ากกกปวดหัว T^T

หลังจากนั้น มีนา[บอกชื่อดีกว่า พิมพ์เธอๆ งงกันหมด] ก็ไมได้หนีหายไปจากชีวิตผม ก้ยังวนเวียนอยู่ใกล้ๆผม เราก็เจอกันบ่อยๆ แต่มีนาไม่ยอมคุยกับผมเลย คุย น้อย คำ นัก ทำไม มันช่างเป็นช่วงเวลาที่แย่อะไรเช่นนี้

หลายครั้งที่ผม พยายามขอมีนา คืนดี แต่ก็ ถูกปฏิเสธมาว่า “พอเถอะ ธัน เราเป็นแค่เพื่อนกัน” ผมเจ็บจนพูดอะไรไม่ออก ความรู้สึกในใจมันช่างท้อแท้ หมดหวัง หมดกำลังใจ หมดแรง [อันนี้หิวข้าว ]

ท้อแท้มากจนต้องไป ระบายกับคนรู้จัก

พี่ติ๊>>>“เห้ยน้อง กลัวไรวะ พยายามเข้าเว้ยตื้อเท่านั้นที่ครองโลก”

เจ๊มุก>>> “ธัน สู้ๆน้ะ พี่เอาใจช่วย ไอน้อง”

และอีกมากมาย >>>“พยายามเข้าแสดงให้เขาเห็นสิว่ามึงรักเขาขนาดไหน!!”

กำลังใจล้นปี่ ขอบคุณทุกคนจริงๆ เอาละวะ ฮึดละ

วันนี้ยังไม่ใช่วันของเรา ผมได้แต่ปลอบใจตัวเองทุกวัน [แล้วเมื่อไหร่จะวันของกุวะ?]

เวลาผ่านไปนานขึ้น จากวันเป็น อาทิตย์ จากอาทิตย์เป็นเดือน

ความหวังของผมก็เริ่มส่องแสงสว่างสุกสกาว [เวอร์ไปไหน] เมื่อ มีนา หันมาคุยกับผมแล้ว [ในฐานะเพื่อน]

แต่ผมก็คิดเข้าข้างตัวเองตลอดเวลาว่า มีนายังมีใจให้กันอยู่ [หลอกตัวเองซะงั้น = =*]

มีนา เลิกกับผม ก็มีคนเข้ามาจีบ 2 คน แหนะ O_o[งานเข้าสิกุ มีคุ่แข่ง]

คนแรกชื่อ กั๊ก นักศึกษารูปหล่อ พ่อรวย มหาเศรษฐี ดีๆนี่เอง

คนที่สองชื่อ เอ็ม มีอายุหน่อย เป็นตำรวจ มีเส้นสายมากมาย

คนสุดท้ายชื่อ ธันวา หน้าตาบ้านๆ บ้านจนด้วยนะเออ ไม่มีไรดีเลย มีแต่หัวใจที่ให้เทอ [ยังมีมุขเน๊อะ = =]

ซึ่งแน่นอนว่า มีนาสน 2 คนนั้นมากกว่าผมอยู่แล้ว [ก็เขาเพิ่งบอกเลิกเอ็งมานี่]

ความพยายามของผมก็ไม่ลดละ เลยกลายเป้น รัก 4 เสา เอ้ย เศร้า = =*

เวลามีนาไปไหนมาไหน ก็จะมี ตัวไรไม่รุ้ 3 ตัว เดินตามต้อยๆ แต่ผมรุ้จักมีนามานานแค่มองตาก็รู้ใจแล้วว่า

“ตรูตกกระป๋องชัว” แล้วก็เป็นตามนั้น ดังปากว่า มีนาสนผมน้อยลง แล้วดูเหมือนจะมีใจให้ กั๊ก ซะด้วย

อ๊ากกกก จะทำไงดีๆๆ ผมนั่งปลงกับสถาณการข้างหน้าที่จะเกิดขึ้น มันช่างมืดมนนัก ถ้ามีนาคบกับกั๊ก

แล้วผมจะทำใจได้ยังไงละ ???

และแล้ววันที่ผมไม่อยากให้เกิดก็มาถึง เมื่อวันนั้น มีนาบอกกับผมว่าจะไป ตอบตกลงกับกั๊ก สิ่งเดียวที่ผมคิดได้คือ หาทางรั้งมีนไว้ ผม สรรหาเอาเรื่องแย่ๆ ของกั๊กมา พูดๆๆกรอกหูมีนก่อนที่จะเสียมีนไป [เอ๊ะ ร้ายนี่เรา]

“มีน ธันว่า มีนคิดดีๆนะ กั๊กไม่ใช่คนที่ดีนักนะ ทุกคนก็บอกว่ากั๊กเจ้าชู้”

“หรอ..มาบอกทำไมตอนที่จะตอบตกลง?”

“ธันแค่เป็นห่วงมีนนะไม่อยากให้มีนาเสียใจ”

“ไว้จะเก็บไปคิดแล้วกัน”

แล้วก็ตามแผน มีนา ไมได้ตอบตกลงกับกั๊ก โอ้วววว มันช่างดีอะไรเช่นนี้ *0* ผมแทบตะโกนลั่นบ้าน [ไม่เอาอายคน =//=] ดีใจขึ้นไปเปราะนึงที่ มีนายังไมได้เป็นแฟนกับกั๊กไม่งั้นผมคง คลั่ง ตายแน่เลย แต่ลึกๆในใจก็รุ้ว่ามีนามีใจให้กั๊กอยู่ดี เพราะวันที่ความจริงปรากฏว่ากั๊กมีแฟนมาแล้ว2ปี ยังคบกันอยุ่น้ะ O_o พอมีนารู้ก็ร้องโฮเลย

หน้าที่ทำคะแนนจึงเป็นของธันวาคนนี้ไง เข้าไปปลอบมีนา = =* เหมือนทุกอย่างจะดีขึ้นเมื่อมีนาหันมาสนใจผมแทน [หรือคิดไปเองไม่รุ้] สุขอะไรเยี่ยงนี้ T^T ขอบคุณสวรรค์ ทีนี้ก็เหลือแค่ ศัตรุหัวใจตัวสำคัญ เอ็ม นั่นเอง - -* ตานี่ สลัดไม่หลุด รุ้มาว่ามีภรรยาอยู่แล้ว ยังมาม่อแฟนผมอีก [มันหน้านัก !!]

ผมก้ไมได้เจอมีนาอีกเลยตั้งแต่วันนั้น ผมคิดถึงมีนามากแทบขาดใจ =O=

วันนี้ผมนัดมีนามาดูหนังผมรีบมารอเหมือนเคยๆ แต่การเจอกันครั้งนี้ผมก็ยังทำตัวไม่ถูกเช่นเคย

“มีน ธันขอจับมือได้ไหม”

“จับทำไมจำเป็นหรอ”

อึ้ง ทึ่ง ช๊อค ทำตัวไม่ถูกเลย แต่ก่อนไปไหนมาไหนก็ จับมือกันตลอด แต่ผมลืมไปว่าตอนนี้ เราคือ “เพื่อนกัน”

มันคงจะทำแบบนั้นไม่ได้อีกแล้ว อะไรที่เคยทำด้วยกัน ตอนนี้ ถูกลดลง เหลือแค่ “เพื่อน” โอ้ววว ทำไมๆ เน้นคำนี้จัง รุ้สึก อยากหายตัวไปในอากาศ อ๊ากกกไอธันคนนี้เปงบ้าไปแล้ว =O=

ผมอยุ่ใกล้มีนาทีไร ผมก็ยังรู้สึกกับมีนาเหมือนเคยๆ จนทำให้บางครั้งผมก็เผลอทำอะไรที่แต่ก่อนผมเคยทำ

จนบางที ผมก็รู้ว่า มีนาคงลำบากใจน่าดุเลย ความน่ารักของมีนา ผมที่ยาวได้ระดับ แววตาที่เป็นประกายระยิบ ผิวพันอันขาวใส ที่ดึงดูดใจผมที่สุดคือ กลิ่นอันหอมหวนของมีน [เหมือนผมเป็นโรคจิต จำด้วยกลิ่น = =*] 

ใจผมแทบละลายทุกครั้งเลยที่อยุ่ข้างๆมีนา [ตอนนี้เอ็งเป็นเพื่อนเขานะไอธัน]

ตอนนี้เวลา 11 โมงกว่าๆ เราเดินไปดูรอบหนังด้วยกัน ผมพยายามชวนมีนาคุยหลายครั้ง แต่มีนาก็ทำหน้าบึ้งกลับมาเสมอ รอบหนัง มี อีกทีก้ บ่ายโมง 55 แล้วจะทำอะไรตั้ง 2 ชม.กว่า ผมกับมีนเลยเดินเล่นกันจนถึง ร้านหนังสือนิยาย [ของโปรดมีนเลยแหละ = =*] แววตาของมีนเป้นประกาย *O*

“ธัน ไปดูนิยายกันนะ”เสียงของมีนช่างออดอ้อนทำเอาผมใจอ่อนทุกที

นิยายที่มีนชอบก็นิยายรักนั่นเอง ซึ่งมีนก็เคยแนะนำให้ผมอ่านอยู่บ้าง มีนเดินสำรวจนิยายที่อยากอ่าน พร้อมกับหยิบให้ผมถือ [เหมือนคนใช้] ผมแทบช๊อคเมื่อนิยายมันเริ่มเยอะขึ้นเรื่อยๆ แล้วผมจะจ่ายให้ยังไงหมด

“เอ่อ มีน ธันว่าค่อยๆซื้อทีละเล่มดีกว่าไหม”ถ้าหลายเล่มผมจะซื้อให้ยังไงหมด บ้านยิ่งจนๆ = =*

“งั้น มีนซื้อเองก็ได้”

“เงอะ ธันช่วยจ่ายดีกว่า”

สุดท้ายก็ซื้อกลับมา 2 เล่ม จากนั้นก้มานั่งรอหน้าโรงหนังกัน มีนอ่านนิยายลืมธันเลย TT^TT

นั่งรอไปซะไอธัน เหอะๆ = =* ผมก็ รอร๊อรอ มีนที่กำลังง่วนอยุ่กับการอ่านนิยายที่เขาโปรดปราน

เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก [โกหกแหละ จิงๆรอจนจะหลับ = =] โรงหนังก็เปิดรอบเสียที *0*

ผมก็ชวนมีนเข้าไปในโรงหนัง

“แปปนึง กำลังสนุก”

ชัดเลยว่าคุณเธออ่านจนติดลมไปแล้ว ผมเลยต้องรอในอ่านจนจบตอน = =

เข้าโรงปุ๊ป ด้วยแผนการมาดแมนผมเลยเอาเสื้อคลุมให้มีนห่ม [ตัวเองนั่งสั่น = =]

หนังสนุกมาก ซึ้งตอนจบ อกหักทุกคน - -

จากนั้นดูเสร็จผมก็ลงไปชั้น 2 กับมีน ระหว่างทาง ดันเผลอพูดไปอีกแล้วว่า

“มีน เรา...คบกันเหมือนเดิมได้ไหม”

มีนเงียบ...ไม่ตอบซักพัก

“อย่าพุดอะไรที่เป็นไปไมได้สิ เราเป็นแค่เพื่อนกัน”

โอ้วช๊อค ใจแทบสลาย เหมือนจะโดนมาเยอะแต่ก็รู้สึกว่าครั้งนี้ มันเจ็บสุดๆเลย = =*

สถาณการแย่ลงเรื่อยๆ ผมแทบพุดอะไรไม่ออก เลยเดินไปส่งมีน

“ไม่ต้องส่งหรอกเสียเวลา...กลับไปก่อนเถอะ”

“เอาหน่า ไม่เห็นเป็นไรเลย แค่ไปส่งเอง”

“ทำตัวให้มันเหมือนเพื่อนกันหน่อยสิ”

ผมช๊อครอบที่สอง ก่อนที่จะเดินจ๋อยๆกลับไปป้ายรถเมล์ มองดูมีนเดินขึ้นรถเมล์อีกฝั่งนึง

น้ำใสๆรินออกจากตา [อีกแล้ว ไอพ่อพระเอกเจ้าน้ำตา = =]

ผมคิดว่า มีนคงไม่ยอมคุยกับผมแน่ ผมเลยหยิบมือถือขึ้นมา แมสเสจไป

แมสเสจแรก

“มีนวันนี้ธันมีความสุขมากเลย ขอบคุณมีนมากนะที่มอบเวลาให้กับธันวันนี้”

แมสเสจสอง

“ถ้าธันทำอะไรให้มีนต้องลำบากใจ ธันขอโทดนะ”

แมสเสจสาม

“กลับบ้านดีๆนะ จะมืดแล้ว” [เกี่ยวไหมไอธัน]

คนที่ป้ายเริ่มหันมอง [อายนะเว้ยเห้ย] ผมเลยรีบขึ้นรถเมล์ [ไปร้องต่อบนรถ] ตลอดทางผมก็ได้แต่นึกถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา ผมทำมีนเสียใจไม่รู้กี่ครั้ง มันคงถูกที่มีนมาบอกเลิกกับผม ยิ่งคิดน้ำตาก็ยิ่งไหล

คนก็ยิ่งมอง [อยากตะโกนออกไปดังมองทำ...ไรกัน = =*] พอลงรถ ผมก็หยิบมือถือโทรไประบายกับไอหมี

“โหล..ไอธันมีไรวะ”

“หมี มัน จบ แล้ว หว่ะ กู ไม่ ไหว แล้ว”

“เกิดไรขึ้นวะ”

ผมเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนี้ไป

“เห้ยมึงใจเย็นๆนะเว้ย อย่าคิดมาก ”

“สะพานน่าโดดจัง =o=”[ไม่ทันขาดคำ]

“เห้ย อย่าคิดสั้นด้วย”

ฝนเริ่มตก ได้อารมณ์คนเศร้าเลย ตากฝนๆ เอ๊ะ O_o ตรูคุยโทรศัพท์อยู่นี่ “ครึนๆ”[ฟ้าร้องนะจ้ะ]

ผมสะดุ้งสุดชีวิต [กลัวฟ้าผ่า] รีบวิ่งจากปากซอยเข้าบ้าน [มอไซต์รับจ้างมี ไม่นั่ง] จากนั้นผมก็ถึงบ้าน

ด้วยสภาพหอบแฮ่ก = = น้ำตาที่เคยไหลมันปนกับหยาดฝนที่โปรยปรายลงมากลบเกลื่อนว่าผมเคยร้องไห้มา

เดี๋ยวที่บ้านรู้ โดนเทศน์อีก ผมยังคุยกับเคนอยู่ ซักพักมันก็วางไป ตอนนี้ผมไม่รู้เลยว่า มีนเป็นยังไงบ้าง

จะโทรไปใจก็ไม่กล้าเท่าไหร่ ทำใจซักพัก ก็กดโทรไป

“มีน ทำไรอยู่หรอ?”

“เล่นเอม” [ผมฟังเป้นเล่งเกม]

“เล่นเกมหรอ งั้นเล่นเผื่อด้วยนะ” [เจ้าตัวก็ฟังเป็นฝากเล่นเอม = =*]

“อื้มๆ”

“งั้นไม่กวนดีกว่า บายจ้า”

เหมือนเรื่องไมได้เกิดขึ้น ผมเดินถอนหายใจกลับเข้าห้องเปิดคอมมาออนเอ็มคุยกับมีน [บอกไม่กวนแต่ทักเอมซะงั้น = =*]

พอคุยกับมีนซักพัก ก็รู้ว่า มีนร้องไห้ เมื่ออ่านแมสเสจที่ผมส่งให้ [นี่ผมเขียนเศร้าขนาดนั้นเชียวหรอ O_o]

ผมก็ปลอบๆอยู่ซักพัก ต่างคนต่างปลอบกัน = =[ตกลง มีน ยังมีใจให้ไอธันคนนี้ไหมหนอ ?]

คุยกันไปได้ซักพัก มีนก็ขอตัวไปอ่านนิยายต่อ ผมก็นั่งฟังเพลงเศร้าๆให้มันอินกับอารมณ์ในตอนนี้

ตื่นมาเป็นไข้ [ก็ดันไปตากฝน = =*]

คืนนี้ ผมนอนไม่หลับเลยโทรไปหามีน [ไม่รู้หลับยัง]

“โหล มีน นอนยัง”

“ยังอะ มีอะไรหรอ?”

“ขอคุยด้วยหน่อยสิ”

“มีนยังรักธันอยู่ไหม”

“บ้า คิดไร เราก็แค่เพื่อนกัน”

“หรอ...”

ในใจอยากจะบอกเธอทุกเวลา ว่าคนคนนี้มันยังรัก เธอ หมดหัวใจไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ว่าเวลาที่มันผ่านมาจะนานเท่าใด ความรักในใจก้เพิ่มขึ้นมากมาย

“มีไรอีกไหม จะไปนอนละ”เสียงมีนเริ่มดุขึ้น

“เอ่อ....”[ไอนี่ เวลาแบบนี้ก็ดันพูดไม่ออก]

“ไม่พูดก็ไปหล่ะ”

แกร๊กก มีนวางสายผมไป ....ผมรู้ว่ามีนปิดเครื่องไปแล้ว เลยนั่งพิมแมสเสจดีก่า = =

ขอบคุณเวลาที่มอบให้กันเสมอมา

ขอบคุณมีนที่ยังอยุ่ข้างๆธันไม่ไปไหน

ธันมีความสุขมากเลยขอบคุณน้ะ

ธัน อยาก เป็น แบบ มีน จริงๆ

มีน ลืม ธัน ไปหมด แล้ว แต่ทำไม ธันยังลืมมีนไมได้เลย

ธันรุ้ว่า มีนคงไม่หันมามองคนอย่างธันอีกแล้ว

ขอให้เจอคนที่ดีนะ คนที่ดูแลมีนได้ดีกว่าธัน

โชคดีจ้ะ ...

พิมพ์ไปก็น้ำตาร่วงไป = =* ผมรุ้อยุ่แก่ใจว่ามีนเองคงไม่สนใจอะไรมากหรอก

แต่อย่างน้อย ผมก็อยากให้มีนรุ้ไว้ว่า ยังมี คนชื่อ ธัน คนนี้ ที่มันยังรักมีนอยู่ ที่มันยังคอยดุแลมีนอยู่ทุกวัน

ไม่ว่าเวลาไหน มันก็ยังคอยปลอบใจมีนเสมอ แต่มีนก็ยังไม่สนใจอยู่ดี ^^

จากนี้ ชีวิตของผมจะเป็นยังไงก้ยังไม่รู้ ก่อนไป อยากจะบอกผู้อ่านทุกคนว่า

ดูแลคนรักของคุณให้ดีที่สุดนะ ก่อนที่คุณจะเสียเขาไปแบบผม เพราะโอกาศของคนเรา ที่เขาจะกลับมา

มันไมได้มีทุกคน ขอให้ผู้อ่านทุกคนโชคดีครับ ^^ ....